1. Πάσχω.

Λοιπόν ας υποθέσουμε πως τίποτα σημαντικό δεν χάθηκε.

Είχε έρθει η ώρα (ήμουν δεν αναρωτιώμουν πια) και ίσως ήμουν προορισμένος.

Όλοι είμαστε προορισμένοι.

Δεν υπάρχουν αργίες σ'αυτά τα πράγματα.

Κοίταζα μανιωδώς τα κέντρα του Πόθου.

Να θυμάσαι πως αν νιώσεις την ανάγκη σημαίνει πως θα μάθεις να αντέχεις και τις εκδορές.

Ανοιξα τη πόρτα του 31 με μια δυσκολία ασύλληπτη και καθώς
κοίταζα το συνώνυμο κενό ένιωσα κατατρεγμένος στις

φλέβες.

2. Δέχομαι.

Μετά όλα ήταν καθαρά.

Ήμουν όλοι μαζί και δεν ήθελα πια άλλο φύλακες.

Κανένας δεν είχε πιο πονεμένη αιωνιότητα πίσω του και όταν αναρωτήθηκα

αν είμαι το ίδιο άτομο που θέλησα να κατανοήσω απο που έγινα

πέτρα και κύλησα, ανακάλυψα τη σισύφεια γλύκα του χρόνου.

Θα ζήσω πολύ καλύτερα,

θα ζήσουμε πολύ καλύτερα

και ίσως κάποτε ακούσουμε

το ανεπίδοτο.

3. Μπορώ.

Δηλαδή δεν υποφέρω και βρίσκω το θάρρος.

Χωρίς να γνωρίζα πότε άρχισε, γνωρίζα πως είχα φτάσει εκεί όπου.

Αν ήθελα να γίνω, έπρεπε να συμφιλιώσω τις τραυματικές εμπειρίες με τις αδυναμίες μου.

Την ανασφάλεια με τ'απωθημένα μου.

Τη σκέψη με το ψυχισμό μου.

Στην αρχή άσκησα τη διάκριση

(ήταν η περίοδος που παπαγάλιζα τον εαυτό μου),

κάτα κάποιο τρόπο όμως το αντικείμενο αναδύθηκε

και η καταιγίδα των ερωτημάτων έπαψε να υφίσταται.

Συγκατατέθηκα στην αγνοιά μου και

κατάλαβα πως μπορώ να πάω χωρίς

σκέψη.

4. Μαθαίνω.

Καθώς σηκώθηκα και βγήκα οι κυρίαρχες λέξεις ήταν αλλαγή και επαναφορά.

Η πηγή του πόνου εξωτερικά δεν υπήρχε πουθενά.

Αυτό που ήξερα ήταν πως με μια οξυμένη επίγνωση

που αντλούσε απο έννοιες όπως αστραπή, χάος, θάλασσα, μνήμη, σώμα,

η ψυχή μου θα χαριτολογούσε απο δώ και μπρος με το εκχύλισμα των πραγμάτων.

Και μόλις έγινε η εναρκτήρια πρόποση, με την ανάγκη να ερμηνεύσω το γεγονός,

με τη διάθεση να προχωρήσω πέρα και έξω και με τη θέληση

να δεχθώ πως η πραγματικότητα προσδίδει το βάθος,

συνέβη.

5. Θέλω.

Ξαφνικά εμφανίστηκε η χαμένη προοπτική.

Καθώς είχα συνηθίσει να ζώ ανάμεσα στη φιληδονία, τη θλίψη

και το κενό προσπάθησα να μελετήσω τις βαθύτερες αντηχήσεις.

Αλλά τότε -θα μου πεις- σε τι χρειαζόταν αυτή η διαδικασία;

Δεν σου έφτανε η κοχλάζουσα ύπαρξη, η ελπίδα, το άνοιγμα στο καινούριο;

Ήταν ένας τρόπος διαισθαντικής οπτικής που προϋπόθετε πως ότι μου τύχαινε απο δώ

και πέρα, διάσπαρτο και φορτισμένο απ'όσα πρίονιζα επιμελώς τόσα χρόνια,

τώρα θα δραστηριοποιούταν στο πυρήνα των υποδόριων

εκλάμψεων.

6. Ξέρω.

Έφερα στο νου μου το παλίμψηστο του εσωτερικού μου κόσμου και διερωτήθηκα

αν θα άντεχα την πίεση των καινούργιων εμπειριών ανάμεσα στα επίπεδα των τετριμμένων καταστάσεων και εκείνου του υλικού της καθημερινής ζωής μου, που έχοντας συνηθίσει

να ζεί σε κρυφές γωνιές θα τ'αρκούσε η ύπαρξη μιας προσανατολισμένης ευδαιμονίας.

Αυτό το κάτι μέσα μου δεν αστειευόταν (ακόμα δεν) και η περίτεχνα διαρθρωμένη αποτελεσματικοτητά του ήταν μια αφορμή για να επισπεύσω την

επαφή μ' εκείνο που μ'εμπόδιζε τόσο καιρό να ενωθώ με τους

ζωντανούς.

7. Είμαι.

Μέχρι να νικηθεί απέφυγα συστηματικά και συνειδητά να διαβάσω

τις μυθοπλασίες της πληγής ως χειρονομίες που εξαντλούνε την εμμονή

τους σε μορφές και στοιχεία που γέννα το έπος της αγωνίας.

Και ακούω. Το δρόμο και την επιστροφή της λογικής.

Τον άνεμο και τη συνέπεια της αλήθειας.

Τη στιγμή και την έκφραση της ζωής.

Η συνειδητή αυτή επίγνωση δε διασκεδάζει

έτσι εύκολα την κατάσταση του να μένεις μόνος εκεί

και να αποφεύγεις την ανάληψη της ευθύνης.

Μένει να νικήσει κι η θέση της

ψυχής.

8. Ξεκινώ.

Αν ήθελα να ζήσω ταυτόχρονα με την αλαζονική γενίκευση των δώρων

της επιφάνειας και την ενατένιση του νευρικού συστήματος του προτεκτοράτου

των όμορφων συμβάντων, έπρεπε να ψάξω πολύ βαθιά και να καταλάβω πως ανάμεσα

στη παλιά αλήθεια και το νέο ψέμα, η ζωή τυχαίνει να σκορπίζει και μέσα σε ζώνες σκιάς.

Κάνουμε λάθος όταν νομίζουμε πως φτάνει μόνο

το ένστικτο για να εμβαθύνουμε μέσα εκεί.

Χωρίς ίχνος γνώσης δεν είναι δυνατό ν'αγγίξεις τη

ζωή.

9. Έχω.

Ακούγοντας αυτή τη κουβέντα και ζώντας από βαθιά κι από κοντά

το λόγο των δακρύων μου σκέφτηκα αυτόματα πως δεν υπάρχει βλέμμα

που δεν περιεργάζεται τη μορφή των πραγμάτων, ξεπερνώντας πολλές φορές

την εξωτερική του αλήθεια και αφομοιώνοντας τη μεταφορά της δράσης από την

εικόνα στη πραγματικοτητα. Το πλάισιο υποδοχής (που πρώτα το νιώθεις

πίσω από τα μάτια) πρωταγωνιστεί μυστικά, επιλύει και γνωρίζει από που πηγάζει

η αδυναμία.

10. Ζητάω.

Ολα δεν είναι το ίδιο πια.

Υστερα από την άμεση ανταπόκριση μπορούσα επιτέλους να φύγω.

Τώρα εδώ απ'όπου επιτέλους η απελπισία και η ελπίδα συναντήθηκαν με το

ένστικτο της προφύλαξης, τοποθετώντας τη δωρεά και στεγάζοντας την γνώση,

βρίσκω πάλι εκείνη τη σπίθα που έχασα και που ενώ είχα (σπασμωδικός καθώς ήμουν)

εισπράξει χωρίς να έχω πάρει προφυλάξεις και δοκιμάζοντας τη γεύση που

ονομάζεται περίσταση της πρόκλησης. Φαίνεται πως δε χόρτασα.

Αυτά κάνει

η σύγχυση.

11. Ολοκληρώνω.

Επειδή η ζωή ρωτάει τι θ'απογίνω, επειδή φοβάμαι και δεν κάνω μερικές φορές

αυτό που πρέπει, επειδή επιστρέφω στην εσωτερική ζωή και παραμερίζω τα γεγονότα,

η κακοδαιμονία αυτή δε περνάει απαρατήρητη. Ο κόσμος μου είναι ντυμένος με λάθη

και ανάμειξη αγάπης, ελευθερίας και απόστασης από το μεγάλο γήπεδο της κακίας.

Τίποτα σημαντικό δεν πήγε χαμένο και μέσα σ'αυτό κλήθηκα να ζήσω, να καθορίσω

και να αποδεχθώ. Πρέπει να προσανατολισθώ με όλες μου τις δυνάμεις εκεί όπου η σκέψη αγκαλιάζει τη μορφή και το εσωτερικό θαύμα την εξήγηση δηλαδή να μη σκέφτομαι την ατμόσφαιρα των μισών κύκλων, να μην υποφέρω και να τολμάω να διασώσω.

Μόνο τότε θα καταφέρω να κυκλοφορήσω άφοβα έξω από το

δωμάτιο.

άνθρωπος

άντρας

αγόρι.

[ξανά]